'Onbevangenheid kinderen is fantastisch'
Half maart kwam directeur Anneke Wabeke (62) van de Groen van Prinstererschool ineens tot het besluit om ermee te gaan stoppen. Morgenmiddag is er voor haar een afscheidsreceptie, en per 1 september gaat ze met prepensioen. ,,Het is tijd voor iets anders.'' Dinteloorder Remco Blom wordt haar opvolger. Hij is nu nog adjunct-directeur op de Maria Reginaschool in Steenbergen.
Ze houdt nog steeds heel erg van haar baan. Maar Anneke Wabeke merkte dat vooral de regeldingen en het administratieve gedeelte van haar werk tegen gingen staan. Verder gingen om haar heen steeds meer mensen met pensioen. Ze besloot dat het voor haar ook genoeg was. ,,Het idee dat ik mijn eigen tijd in kan gaan delen, naar bed kan gaan wanneer ik wil en op kan staan wanneer ik wil, dat bevalt me wel."
Vanaf 1975 werkt Anneke in het onderwijs. Met een tussenpauze zit ze dit jaar 25 jaar in het vak. Haar carrière begon voor de klas. Na een opleiding op de pedagogische academie (p.a.) werd ze leerkracht op de Groen van Prinstererschool in Dinteloord. Die opleiding was nooit haar eerste keuze. Na de middelbare school wilde ze een studie psychologie gaan volgen, maar ze werd uitgeloot. Haar moeder kwam met het idee om de p.a. te gaan doen. Anneke deed dat, en maakte de opleiding ook af hoewel ze deze eigenlijk niet echt leuk vond. Toen ze eenmaal voor de klas stond, kwam het besef dat het wel degelijk een leuk beroep is. Tien jaar lang gaf ze vol passie les. ,,Vooral kinderen die een extra leerbehoefte hadden, hadden mijn interesse. Misschien toch dat stukje psychologie waar ik veel belangstelling in bleef houden.''
Invalkracht
Na tien jaar stapte Anneke tijdelijk uit het onderwijs om voor haar gezin met vier kinderen te zorgen. Maar toen de kinderen eenmaal de schoolleeftijd bereikten zat ze al snel in het schoolbestuur, hielp bij de peutergym, was vrijwilliger bij de kindervakantieweek en deed nog meer vrijwilligerswerk. In 1998 benaderde meester Ger, de waarnemend directeur van de Groen van Prinstererschool, haar met de vraag om in te willen vallen voor zieke collega's. Dat gebeurde steeds vaker en vaker. Vooral omdat Anneke heel flexibel inzetbaar bleek te zijn. Verder zette ze zich steeds meer in voor het onderwijskundige beleid, vooral omdat ze het erg leuk vond om dat samen met Ger te doen. Ze stopte toen wel met het schoolbestuur, omdat ze anders twee petten op zou hebben.
In 2001 of 2002, het precieze jaartal is Anneke even kwijt, was ze adjunct-directeur. Het was in die tijd moeilijk voor de school om een vaste directeur te vinden. ,,Is het niet iets voor jou, die baan als directeur?" vroeg meester Ger eigenlijk terloops een keer aan Anneke. ,,Het was op het grasveldje voor de Villa Volta, tijdens een schoolreis'', herinnert ze zich als de dag van gisteren. Ze is zich toen in die rol gaan verdiepen, volgde er zelfs een extra opleiding – specialisatie leidinggeven primair onderwijs – voor die twee jaar duurde. In diezelfde periode oriënteerde de school zich op aansluiting bij een groter verband. Voor de Groen van Prinsterer bleek de Lowys Porquinstichting de beste aansluiting te geven. Toen dat beklonken was, werd Anneke Wabeke in 2005 officieel directeur van de protestants-christelijke basisschool.
Kind als individu
,,Ik heb altijd veel interesse gehad in kinderen met een uitdaging'', zegt ze. Dan bedoelt Anneke de uitdaging in de breedste betekenis van het woord. ,,Natuurlijk is het belangrijk dat kinderen de basisvaardigheden goed kennen. Maar vaak kunnen ze zoveel meer dan alleen rekenen en taal. En dát eruit halen is een uitdaging, bij elk kind weer.'' Zo vindt Anneke het belangrijk dat een bepaalde verantwoordelijkheid bij de kinderen ligt. ,,Ze moeten gaan voor hetgeen ze willen!''
Als ze het onderwijs van vroeger vergelijkt met dat van nu, ziet ze als grootste verschil de visie op het onderwijs. ,,Een en een blijft uiteindelijk gewoon twee'', zegt ze. Aan die basisvaardigheden valt weinig meer te leren. Ze vindt dat er nu meer draagvlak is om naar elk kind te kijken. Er wordt meer gekeken naar het kind zelf, het kind als individu wordt meer erkend. ,,Vooral ook de omgeving van het kind is erg belangrijk bij de ontwikkeling ervan. Tegenwoordig zijn er veel kansen en mogelijkheden, vroeger waren er vaak vooral onmogelijkheden.'' Anneke legt uit dat je tegenwoordig via een omweg ook prima je doel kunt bereiken.
Haar loopbaan op de school kent vele hoogtepunten. Als ze er toch maar één mag noemen, wordt ze even stil. Met een lach op haar gezicht herinnert ze zich dan een voorval dat haar doet stralen van oor tot oor. ,,Ik liep samen met een jongetje van groep de 3 de trap af. Het is twaalf jaar geleden, en mijn haren waren al grijs. Op zich niets bijzonders, tot hij mij ineens vroeg hoe oud ik wel niet was.'' Ze vertelt dat de vraag haar overviel. En ze vroeg hem waarom hij dacht dat ze oud was. ,,Dat vergeet ik echt nooit meer, wat er toen uit kwam.'' Het jongetje zei, dat als hij zijn hand onderaan de trap van de leuning haalde zijn rimpels weg waren, en die van haar niet. En dus was ze oud. ,,Hij is nu 19 jaar denk ik, Joeri den Braber. Maar hem vergeten doe ik nooit!''
Openheid
Die onbevangenheid van de kinderen, de openheid, vindt ze fantastisch. ,,Kinderen weten dat ze hier terecht kunnen als ze een keer ergens mee zitten, en daar maken er gelukkig ook veel gebruik van.'' Haar deur stond altijd open. ,,Een luisterend oor, een stukje advies, of er gewoon voor ze zijn.''
Echte plannen voor de toekomst heeft ze niet. Vooral het idee dat ze niet op de klok hoeft te leven, en kan doen waar ze gewoon zin in heeft, spreekt haar erg aan. ,,Ook ga ik in mijn huis eens grondig van boven naar beneden doen, ga ik meer tijd aan mijn tuin besteden, en ga ik mijn kinderen opzoeken wanneer ik daar gewoon zin in heb.'' Alleen, of samen met haar man, een lunch met een vriendin, ze ziet het helemaal zitten.
Morgenmiddag van twee tot vier uur is er voor Anneke Wabeke een afscheidsreceptie gepland op de Groen van Prinstererschool. Iedereen die haar nog even de hand wil komen schudden, is van harte welkom. ,,Weg is weg hoor!'', laat ze nog even weten.