'We zijn hier volkomen ingeburgerd'
Ben Zwaan (57) vindt dat hij een prima keuze heeft gedaan door van de Haagse regio naar Dinteloord te verhuizen. Zo kon hij de flat verruilen voor een koopwoning aan de Bergmolen. De molenwijk waar het storm loopt met Rotterdammers. ,,Allemaal import, maar stikgezellig. Zeker de laatste vijftien, twintig jaar, toen we eenmaal ingeburgerd waren. Nee, de taal spreken we nog niet. En als je in het begin houdoe zei, keken de Dinteloorders je wel een beetje vreemd aan."
De ouders van Ben zijn pure Rotterdammers. Pa kwam uit Crooswijk, de wijk waar vroeger de Heinekenbrouwerij stond, en ma woonde 'op Zuid'. ,,In de Paul Krugerstraat in de Afrikanerwijk. Daar red je het nu niet meer als je Nederlands spreekt. We zijn er een tijd terug met mijn moeder nog eens wezen kijken. Ze woonde toen in Bleiswijk en was er al jaren niet geweest. Ze was benieuwd hoe het er uit zou zien. Nou, dat was een flinke teleurstelling. De woningen waren gerenoveerd, maar de wijk is nu al weer verpauperd."
Ben neemt geen blad voor de mond en drukt zich bij sommige onderwerpen, zoals buitenlanders en Dinteloordse import, toch voorzichtig uit. ,,Ik wil, als het dorpskrantje uitkomt met mijn verhaal er in, liever geen steen door de ruit."
Als Ben bij het begin begint, zat hij in Rijswijk op de openbare lagere school. Gevolgd door de lts, afdeling bouw. Maar daarin was even geen werk. Wel in de fotografie. Uiteindelijk werd hij magazijnmeester bij Fuji Color in Steenbergen. Een kippeneindje van Dinteloord. En laten daar nou subsidiewoningen worden aangeboden. ,,We betaalden 130.000 gulden voor de woning waar we nu wonen, en kregen nog 50.000 euro subsidie terug. Een prima investering, maar mijn vrouw kon er eerst niet wennen. Die kreeg last van heimwee. Je komt uit een grote stad en hier kenden we geen mens. Ik had mooi praten en ging naar mijn werk. Zij zat thuis het huishouden te doen. Boodschappen en zo. En dertig jaar geleden was Dinteloord wat minder vooruitstrevend dan nu. Je hoorde er eerst niet echt bij. Het was en is nog landelijk, en Dinteloorders zijn nog steeds behoudend. Zo is er hier nog steeds sprake van zondagsrust. En dat zal, gezien de verhoudingen in de gemeenteraad, ook niet op korte termijn veranderen. Ook al is de invloed van de import best aanwezig. Nee, ik stem niet op christelijke partijen. Ik houd het al jaren bij de VVD. "
Contacten
Het heimweegevoel werd een stuk minder toen zijn vrouw haar rijbewijs haalde. Het gevoel verdween vrijwel geheel toen de kinderen in Dinteloord naar school gingen. ,,Dan kom je in contact met andere inwoners en kun je je gedachten wat makkelijker verzetten. Alle familie woont nog in Rijswijk, Den Haag en Scheveningen. Daar kon ze met de auto toen gemakkelijker naar toe. Openbaar vervoer was niks. Dinteloord-Willemstad, en daar moest je het maar uitzoeken. Gelukkig namen de contacten met Dinteloordse vaders en moeders steeds meer toe. Nee, we gaan hier niet meer weg. Het is hier heel leuk wonen. Hoewel, het is wel zo dat deze huizen zijn gebouwd op een voormalig speelveldje. Dat betekent in de praktijk dat je wel wat dicht op elkaar zit. Maar dat is eigenlijk het enige nadeel. Winkelen is ook geen probleem. Er is hier alles wat je nodig hebt. En als we wat anders willen, dan zitten we in twintig minuten op het Zuidplein."
,,Het nadeeltje'', vertelt Ben lachend, ,,is dat we vooral in het begin in het weekeinde heel veel familie over de vloer kregen. Die woonden in hun flatje, en bij goed weer was onze tuin een mooi uitstapje. Biertje erbij. Twee biertjes, je weet hoe dat gaat. Op een bepaald moment hebben we wel gezegd: Jongens, leuk dat jullie komen, maar waarschuw even van tevoren. Dan kunnen we wat afspreken. Nee hoor, dat gaf geen ruzie. Met allemaal staan we op goede voet."
Alleen zijn broer ziet hij niet meer zo veel. ,,Op Aruba kwam hij tijdens de vakantie zijn huidige vrouw tegen. Liefde op het eerste gezicht. In 1990 zijn ze samen in Nederland komen wonen en zijn ze getrouwd. Drie jaar later wilde hij per se naar Amerika. Zij eigenlijk niet. Ze zag het eerst niet zitten. Maar hij wilde en toen zijn ze toch maar gegaan. Naar de plaats Shelton in de staat Connecticut. En het gaat goed."
Klusbedrijf
Ben Zwaan heeft inmiddels drie kinderen. Twee zoons en een dochter. De laatste is nog thuis, met zijn zoons werkt hij samen in Klusbedrijf AllWorks v.o.f. Het bedrijf bestaat twaalf jaar. Ben houdt kantoor aan huis en is doorgaans degene die het werk binnenbrengt. Wie de website leest, ziet dat ze van alle markten thuis zijn. Schilderen, tegelen, keukens en badkamers installeren. En als het gaat over het plaatsen van zonnepanelen, kan het bedrijf ook helpen. ,,Het gaat lekker. We hebben regelmatig voldoende werk. Waar ik wel eens voor moet oppassen, is dat ik niet teveel in de vaderrol schiet. Bijvoorbeeld als we een keer 3000 euro verdienen, dan krijgt ieder duizend euro. Daar red je het niet altijd mee. En dan zeg ik wel eens te snel: ach, neem die duizend van mij maar. Dan regel ik dat wel met mijn spaargeld."
Als we Ben Zwaan spreken, heeft hij een grote klus in Fijnaart. De garage van de woning is opengebroken. Je kunt van voor naar achter door de woning kijken. Gereedschap in alle soorten en maten. Een flink aantal houten balken moet nog een plaatsje krijgen. Buiten staat een bestelwagen, zonder opschrift. ,,Nee, ik heb de wagen niet laten beletteren. De ervaring leert dat ongenode gasten denken dat er gereedschap in de auto ligt en hem openbreken."
Tweeling
Beter nieuws leveren zijn zoon en schoondochter. ,,Die verwachten binnenkort een tweeling." Samen zullen ze geen moeite hebben met het bouwen van een kinderkamer, of van andere zaken die bij kleinkinderen te pas komen. Wie in de ogen van Ben kijkt, ziet hoe hij naar dat moment verlangt. ,,Gezondheid en voorspoed voor ouders, kinderen en kleinkinderen", is eigenlijk de enige wens die hij heeft. En hij heeft er evenmin een probleem mee om wat weg te geven. Bij de ingang van het sportpark staat een groot bord met de tekst: Sponsors gezocht. Zwaan heeft zich al een aantal jaren geleden gemeld. ,,Ik heb niks met sport, maar mijn zoons voetbalden. Eerst bij v.v. Dinteloord, later bij DIVO. Wij sponsoren nu de F-jes van Prinsenland."
Verder zijn de Zwaantjes geen lid van een vereniging. Daarvoor staat er teveel werk op het planbord. Hetzelfde geldt voor het uitoefenen van hobby's. Geen tijd. ,,We hebben wel een seizoensplaats voor de caravan. Op camping 't Zand bij Alphen. Dan zitten we vaak met de hele familie te barbecueën. Ja, ik vind zelf dat ik best een familiemens ben."
Dat bleek ook toen Bens moeder ziek werd. Zijn vader overleed op 73-jarige leeftijd, zijn moeder werd tachtig jaar. ,,Dat was een moeilijke periode. Ze had hartklachten. Dat betekende voor ons dat we regelmatig, een paar keer in de week, naar Den Haag moesten om haar te helpen. Ook toen ze in een verzorgingshuis werd opgenomen. Twee maanden geleden is ze overleden. Ze wist dat het einde kwam.''