'Als je 20.000 euro krijgt voor een windmolen, wat doe je dan?'
Wie het erf oprijdt bij Simon de Feijter aan de Bloemendijk komt er niet om heen. Een imposante treurwilg. De Feijter mag niet kappen of rooien. ,,Alleen snoeien", reageert hij schouderophalend. ,,De boom is zo oud dat een overheidsinstantie heeft vastgesteld dat hij moet blijven staan tot hij een gevaar vormt. Een soort nationaal erfgoed. Daarvan heb ik een officieel certificaat gekregen. Nee, welke instantie daarover in al haar wijsheid heeft besloten, weet ik niet. Geeft ook niet. De boom staat me niet in weg."
Misschien geeft de wilg wel een beetje zijn stemming weer. De Feijter treurt nogal om de prijs van de uien. Ook de aardappelen zouden wat meer moeten opbrengen. De stuiver per kilo die hij nu voor de uien krijgt, is bij lange na niet voldoende om de productiekosten te dekken. Tot overmaat van ramp zeurt de handel vaker over reeds geleverde partijen. ,,Plotseling komen er allerlei smoesjes om van de uien af te komen. Daarover is het laatste woord nog niet gesproken", meldt hij strijdvaardig.
In de gezellige keuken, waar zoon Tim mee aan de koffie zit, komt uiteraard de oorzaak van veel agrarisch leed boven tafel. Vooral het weer. Een boosdoener eerste klas, dit groeiseizoen. ,,Ik ben nu 35 jaar boer, maar zo droog als het dit jaar was, heb ik het nog niet meegemaakt. Alles zat vroeg in de grond, maar geen regen. Sterker nog, in mei was het zelfs kokend heet. En vervolgens komt er een plas water van 50 tot 60 millimeter naar beneden."
Regeltjes
Het is even stil tussen de muren van het uit 1875 stammende pand. Overgegaan van vader op zoon. Aan de muur hangt nog een slinger van de huidige generatie, met de tekst Hartelijk Gefeliciteerd. ,,Die is al weer van een tijdje geleden en moet er eigenlijk af. Maar zoals dat gaat op een boerenbedrijf, er komt altijd wel iets tussen." Zoals de administratie. ,,Het wordt de boeren door steeds maar weer nieuwe regeltjes niet gemakkelijk gemaakt. Er wordt enorm gewaakt over de voedselveiligheid. En als de consument een netje met uien koopt, moet die op het etiket kunnen lezen van welke teler het product afkomstig is."
De Feijter heeft het allemaal op een rijtje. Twee uur voor onze afspraak zat hij achter de computer om precies op te schrijven welke mest hij gebruikt en hoeveel, welke gewassen hij bespuit en waarmee, en hoeveel tijd er tussen de diverse handelingen zit. ,,Want dat is allemaal vastgelegd in regeltjes en wordt gecontroleerd. Wij hebben het Global Gap Certificaat inmiddels tien jaar, en dat betekent dat we voldoen aan alle eisen die de wet stelt."
Langstwonend
De Feijter werd geboren op 25 november 1959 en is de langst wonende bewoner van de Bloemendijk. Het gezin telt drie zonen, waarvan er een is uitverkoren de boerderij over te nemen. Diens opleiding is er naar, en zijn broers zoeken hun heil elders. ,,Alles gaat in goede harmonie. Mijn vrouw werkt drie dagen in het Roosendaalse ziekenhuis." Ze is volgens vader en zoon dik tevreden met de gang zake in het gezin. ,,Ze is ook van boerenafkomst en weet precies wat er op het bedrijf speelt. Haar moeder leeft nog. Die woont zelfstandig in Steenbergen. Mijn ouders zijn al overleden. Mijn moeder overleed toen ik vijftien jaar was. Ik was de oudste en heb mijn vader in die tijd met hand- en spandiensten terzijde gestaan. Mijn jongste zusje was toen zeven."
Terug naar Simons jongste jeugd. Met zes jaar naar de Groen van Prinstererschool. Vervolgens naar de Hellemonsmavo en Oudenbosch en daarna slagen voor de middelbare landbouwschool. Met het diploma op zak naar de boerderij. Werken.
De Feijter beschikt nu over 50 hectare land. Daarop staan uien, aardappelen, suikerbieten, wintertarwe en graszaad. Daarnaast fungeert hij als akkerbouwbedrijfsleider bij buurman Heinz Derksen, waar hij moet zorgen voor een goede oogst op 250 hectare grond.
Kerkrentmeester
Het is niet alleen het boerenleven wat de klok slaat. Zo is hij kerkrentmeester van de Gereformeerde Kerk in Dinteloord. ,,Zorgen dat het financieel allemaal een beetje loopt. Ik ben trouwens benieuwd of er over vijf of tien jaar nog een gemeente is. We zijn nu al blij met 60 tot 70 kerkgangers op zondag en we delen een predikant met een gemeente uit Zevenbergen."
De grootste ramp voltrok zich wat hem betreft in 1994. Toen stond de schuur met alle landbouwwerktuigen in lichterlaaie. Er was geen redden meer aan. En wat nog erger bleek, de schuur was van de rijksoverheid, van de Dienst der Domeinen. En die had de schuur niet verzekerd. ,,Domeinen stelde mij als pachter aansprakelijk. Het heeft een jaar geduurd voordat ze inzagen dat ze zelf verantwoordelijk waren. Waar denk je dat mijn grijze haren vandaan komen? "
Windmolens
Nu kan hij er rustig over praten. Net als over de windmolens die aan de Bloemendijk nogal voor wat opwinding hebben gezorgd. Buurtbewoners kwamen tegen de bouw in opstand en uiteindelijk ging het project niet door. Nu staan er inmiddels wel een stuk of veertien molens op andere plaatsen in de omgeving en is er sprake van verhoging van een aantal duurzame energieopwekkers. Noch De Feijter, noch zijn zoon is van plan daarvoor op de barricades te klimmen. ,,Je ziet die molens wel, maar ze bezorgen me geen last. Wat denk je. Als je 50 hectare grond hebt en de energiemaatschappij biedt je 20.000 tot 25.000 euro per jaar om een windmolen op je grond te zetten. Zou jij dan nee zeggen?" Jammer genoeg heeft de verslaggever die keus niet. Anders zou hij het wel hebben geweten.
Van meer belang vindt De Feijter zijn vicevoorzitterschap van de plaatselijke Oranjevereniging. ,,Elk jaar zijn de acties die we organiseren een succes.'' Zoon Tim zit ook in het bestuur. Samen met talrijke vrijwilligers maken ze er elk jaar weer een mooie dag van. Dat blijkt uit de tevreden reacties van publiek en sponsors. ,,Nee, subsidie krijgen we niet. De middenstand in Dinteloord steunt ons al vele jaren. En wat we volgend jaar gaan doen, kan ik nu nog niet vertellen. Over het nieuwe seizoen vergaderen we altijd op Prinsjesdag."
Lekker rustig
Tevreden kijkt hij uit het raam naar zijn fraaie Bloemendijk. Dat het er goed toeven is, bewijst het geringe aantal verhuizingen. ,,Er staat hier niets te koop. Wel aan de Boompjesdijk. Daar zijn mensen ingetrokken met het idee dat ze het polderleven gingen beleven. Na één winter stonden de eerste bordje te koop al in de tuin. Te koud. Te stil."
De auto parkeren op de dijk geeft een geweldige kijk op de omgeving. Stil is het wel. Zeg maar erg rustig. We zien twaalf windmolens. Ze staan rechts van een kerktoren. Links staan er nog zes. Leuker zien de pittoreske huisjes langs de dijk er uit. Hier en daar staat een koe in de wei. We zien een paar schapen achter een hek, en wat verderop enkele kippen. Aan de andere kant van de weg een leeg konijnenhok. Het kan niet landelijker. Intussen passeren drie vrachtwagens ons parkeerplekje. In de verte loopt een vrouw met een hond. Voor je goed en wel het ras hebt kunnen onderscheiden, is ze al weer verdwenen. Tsja, als je van Rotterdam komt en het Zuidplein gewend bent, dan is het hier lekker rustig.