Toen hij zijn rijbewijs kwijt was, wisten ze het zeker

Bijna iedereen krijgt er in zijn of haar omgeving wel mee te maken. Het werd eerder al in deze krant een nieuwe volksziekte genoemd: dementie. Naar aanleiding van de proeftuin van zorgcoöperatie Anna Zorgt maakt De Eendrachtbode een serie verhalen om allerlei vragen te beantwoorden. Wat doet het met directe familie? Waar loop je tegenaan? En wat kan de huisarts doen? Deze week Hennie Stoutjesdijk en haar dochter Angelique uit Sint-Annaland.

Hennie heeft Wim (76) zo lang mogelijk thuis laten wonen. Het eerste halfjaar in Maartenshof in Sint-Maartensdijk, maar ze wilde het liefste dat hij in de buurt zou blijven. Hij kon al snel in de Schutse in het eigen dorp terecht. In het begin ging ze wel drie keer op een dag langs. Inmiddels is het minder, maar ze loopt er nog iedere dag naartoe. ,,Het was buitengewoon dat hij weer naar Sint-Annaland kon komen."

Arbiter  

Dementie zit in de familie. Wims broers en zijn eigen moeder hadden het ook. Het begon toen hij 65 was. ,,Achteraf denk je dat je het nog wel eerder aan had kunnen zien komen", zegt Angelique. Het begon met het stellen van dezelfde vragen of anderen hetzelfde antwoord te geven. ,,Ik weet nog dat hij een keer zijn rijbewijs kwijt was. Hij was nooit iets kwijt", vertelt Hennie. Bij zijn hobby als arbiter ging hij fouten maken. ,,Daar werd ook om gelachen. Toen hebben we besloten dat hij moest stoppen", legt Angelique uit. Thuis ging hij met stoelen schuiven en deuren en ramen moest hij steeds op slot doen. Op het moment dat hij in de auto bij Bergen op Zoom niet wist hoe hij naar de andere kant van de weg moest, leek het Hennie en Angelique beter dat hij niet meer achter het stuur zou gaan zitten. Toen dat eenmaal zover was, merkten ze ook dat hij geen zin meer had om te rijden.

Lang gewacht  

Dat gebeurde allemaal nog in het eerste jaar. Hennie en Angelique verzorgden hem samen. Op advies van de wijkzuster ging Wim daarnaast naar dagopvang de Thuishaven in Ten Anker in Tholen. Dat vonden ze heel fijn. ,,We hebben misschien wel te lang gewacht", zegt Angelique. ,,We wilden alles zolang mogelijk zelf doen." Ondertussen gebeurden er steeds bijzondere dingen. Wim woonde zelf nog in de Raiffeisenstraat en haalde altijd de krant op bij zijn dochter Angelique die maar net om de hoek woonde. Even later liep hij rond in de Hoenderweg, zo hoorde Hennie. ,,Hij begon toen weg te lopen."

Lees het hele verhaal in de Eendrachtbode van 22 november.