Afbeelding

Eric van Haaften heeft zich nooit een leider gevoeld

Na maar liefst 24 seizoenen stopt Eric van Haaften als speler van Smerdiek 1. De 40-jarige Van Haaften gaat in het derde elftal voetballen. Zaterdagmiddag (vandaag) wordt voor hem een afscheidswedstrijd georganiseerd. Aan de vooravond van dit duel spreken we de topscorer aller tijden van de club, op de tribune van Haestinge. ,,Een echte spits kiest altijd voor zichzelf. Zo zit ik niet in elkaar.''

Eigenlijk staat hij helemaal niet graag in de belangstelling. Maar vooruit, zo'n afscheidswedstrijd tussen twee vriendenteams, dat vindt Eric best leuk. Vriendin Diane heeft er thuis nog naar gevraagd. Of hij niets moest voorbereiden, een toespraakje of zo? Eric bedankte vriendelijk voor de eer. ,,Zo gauw ik een microfoon in mijn handen krijg, ben ik mijn tekst toch kwijt.'' Het is Eric van Haaften ten voeten uit. Veel trainers spraken hem in zijn loopbaan aan. Zeker toen hij tot de routiniers ging behoren. Dat hij zich verbaal moest laten gelden, in de kleedkamer en op het veld.

Van Poortvliet

Trainer Peter van Poortvliet bijvoorbeeld praatte indringend op hem in. ,,Ik heb het een tijdje geprobeerd. Maar het zit gewoon niet in me.'' Eric heeft zich nooit een leider gevoeld, wilde het ook niet zijn. ,,Ze moeten me gewoon mijn dingetje laten doen in het veld.''

Aanvoerdersband

De aanvoerdersband heeft hij uit principe altijd geweigerd. Nou ja, in de laatste thuiswedstrijd tegen Seolto, toen had hij dat ding om de arm. Omdat coach Bram Kot het vroeg. Het was een symbolisch moment. Trouwens, in de slotfase van de allerlaatste partij bij DHV, kreeg hij die band ook weer aangereikt. Nadat Jeffrey Oudesluijs, de lang geblesseerde captain van het team, voortijdig naar de kant was gegaan. Voor Eric had het niet gehoeven. ,,Sommige jongens gaan beter spelen als ze die band om hebben, ik niet.''

Geen ijskonijn 

Of het afscheid hem dan onberoerd laat, nee, zo'n ijskonijn is Eric zeker ook weer niet. Dat laatste thuisduel tegen Seolto, bij het begin van de tweede helft, ja, toen drong het plots tot hem door. ,,Ik stapte het veld op, zag het gras en de hele entourage, ineens besefte ik dat het bijna allemaal voorbij was. Dat was wel een vreemd gevoel, moet ik zeggen.''

Lees het hele verhaal met Eric van Haaften in de Eendrachtbode van 13 juni.