Afbeelding

William Smits voelt zich thuis in Stavenisse én in Canada

Hij woont op een bevoorrechte plek, onder de dijk, even buiten Stavenisse. Voor veel inwoners in het richtpunt, bij een wandeling of een rondje op de fiets. Naar Smitje en terug, in Stavenisse is het een gevleugelde uitdrukking. William Smits (43) woont op een boerderij die al generaties in het bezit van de familie is. Met respect voor het verleden is het spulletje opgeknapt. En nee, die Canadese vlag op het erf is geen toeval. ,,Ik ben nogal honkvast, maar kriebelen doet het altijd.''

Smits is pas terug van een reis naar Ontario. Samen met zijn vader en moeder. Op visite bij familie. Een oude tante, een neef, nichten en andere bekenden. Een mooie tijd. Veel emoties ook. Pa sukkelt nogal met de gezondheid, de laatste tijd. Ook daarom ging hij mee. Als steun voor zijn ouders, beiden ruim in de zeventig ondertussen.

Heimwee

Zelf zijn ze ooit ook geëmigreerd, Smits was een ventje van een jaar of vier. ,,Ik weet nog dat ik snel vriendjes maakte op school. Mijn vijfde verjaardag heb ik daar gevierd.'' Binnen het jaar was het gezin terug op Stavenisse. ,,Mijn moeder had heimwee.'' Later is hij nog een keer terug geweest, samen met echtgenote Diana. Nog voor de tweeling Tim en Rick kwam. Zijn ouders staken vrijwel jaarlijks een keer de grote plas over. Dit keer ging hij mee, als een soort van mantelzorger. Smits deed het graag. ,,Ik hecht aan familie. Mijn ouders, mijn schoonouders, en ik heb een klik met mijn neven daar.''

Motorcircuits

De nazaten Smits hebben in Canada een bloeiend drainagebedrijf. Met de auto van zijn neef reden ze in het rond. Samen met zijn neef heeft Smits nog een grasbaanrace bezocht. ,,Ik hou van motoren, hij ook.'' Het is iets wat een beetje in de familie zit. Zijn bij Stavenisse voetballende neef Henry de Rijke was jaren een fanatiek motorcrosser. Zelf bezocht Smits de grote motorcircuits in Europa, van Le Mans en de Sachsenring tot Brno. Kortom, hij heeft vaak genoeg over de grens gekeken. Maar thuis voelt het best. ,,Lekker op ons eilandje.'' Vroeger was de brug bij Tholen het ijkpunt. Smits heeft echter niet veel met woontorens, industrieterreinen en dat soort zaken. Het thuisgevoel is een kilometer of wat opgeschoven. ,,Tegenwoordig begint dat zo ongeveer bij de stoplichten bij het benzinestation van Bal.''

Lees het hele verhaal met William Smits in de Eendrachtbode van 11 juli.