'Er lagen nogal eens zeven mannen in haar bed'

Bijna iedereen krijgt er in zijn of haar omgeving wel mee te maken. Het werd eerder al in deze krant een nieuwe volksziekte genoemd: dementie. Naar aanleiding van de proeftuin van zorgcoöperatie Anna Zorgt in Sint-Annaland maakt De Eendrachtbode een serie verhalen om allerlei vragen te beantwoorden. Wat doet het met directe familie? Waar loop je tegenaan? En wat kan de huisarts doen? Deze week Hans van der Eem. Zijn vrouw is begin dit jaar overleden.

,,In september waren we 62 jaar getrouwd geweest. Ze wilde niet meer." Hans' vrouw overleed op 7 februari van dit jaar. Er gingen vijf jaren van aftakeling aan vooraf. Tot de laatste tien dagen voor haar sterven, woonde ze thuis in Sint-Annaland.

Zes kilo afgevallen

De laatste twee jaren waren intens. In die tijd viel Hans zes kilo af. Ze vermagerden allebei. ,,Richting het einde was ze op sterven na dood. Ze sliep veel en at heel weinig. Ze gaf het eigenlijk al op. Alleen haar hart klopte nog." ,,We hebben 54 jaar op de camping gestaan in Lunteren. Ze kende die plek beter dan het huis in Sint-Annaland, waar we sinds 1998 woonden."

De camping voelde meer als thuis dan het huis in de Tienhoven. Van vergeetachtigheid was al geen sprake meer. Bijna aangekomen in Sint-Annaland van de camping zei ze eens 'ik wil naar huis'. Het verergerde. ,,Soms stond ze in de kamer klaar met haar spullen om te vertrekken. Tot aan haar dood toe."

Foppen

Hans ging mee in de wanen van zijn vrouw. Hij wilde haar daarmee op haar gemak stellen. In het begin was dat moeilijker. ,,Ik zei 'meissie, het zit maar in je hoofd. Ze lullen maar wat.'" Later bracht Hans er niks meer tegenin. Haar gevoel dat ze niet thuis was in Sint-Annaland hield aan.

Frietje

,,We gingen eerst een rondje lopen om haar te bedaren. Dat lukte maar twee keer. Ze stond al snel met ingepakte zakken beneden. 'We gaan naar huis, zei ze'. We stapten om tien voor half elf 's avonds in de auto. Alle spullen waren ingeladen. We waren gewend om onderweg in Ederveen te stoppen voor een patatje of ijsje. We hebben dat toen gehaald in Steenbergen. Zij bleef in de auto, ik ging door de stromende regen om een frietje. Ik heb haar eigenlijk gefopt." De truc van Hans werkte wel. Ze reden weer terug naar Sint-Annaland en ze ging die avond rustig naar bed.

Lees verder in de Eendrachtbode van 20 december.